Open brief aan de patiënten

Beste patiënten,

Ik begrijp zeer goed de voorkeur van de patiënt voor de verplichte regeling derdebetaler. Dit schept voor hem  een duidelijke, begrijpelijke (tenzij zijn statuut wijzigt, hetgeen frequent gebeurt) alsook comfortabele situatie.

Dit lost jammer genoeg de financiële hinderpaal niet op, veroorzaakt door de kosten van de geneesmiddelen, bijkomende onderzoeken of behandelingen, alsook hospitalisatie of inkomstenverlies ten gevolge van werkonbekwaamheid.

Zij die het nodig hebben, kunnen makkelijk gratis zorgen bekomen, behalve in het ziekenhuis waar de administratieve barrières niet van de artsen afhangen en waar de regeling derdebetaler nochtans volledig wordt toegepast.

De verplichting van de derde betaler dreigt negatieve gevolgen te hebben voor de patiënt en het schijnbare gemak dat deze regeling hem biedt kan de patiënt duur komen te staan.

De regeling derdebetaler is een gangbare praktijk in de autoverzekeringssector en ook u weet dat de door de verzekeringsmaatschappij uitgevoerde expertises tot doel hebben de kosten te beperken. Terecht, denkt u, maar hoeveel oude wagens die nog steeds voldoening gaven aan hun eigenaar werden naar het stort verwezen omdat deze experts het niet de moeite vonden ze te repareren?

We zien deze houding ook al opduiken in de ziekenhuizen, meer bepaald in de Scandinavische landen, het Verenigd Koninkrijk, … waar rantsoenering een feit is en waar de leeftijd een beslissend criterium vormt: geen dialyse meer na 65 jaar, geen cardiale interventies meer na 70 jaar, … zonder rekening te houden met de wachtlijsten.

Het verlies van de onafhankelijkheid van de arts is dan ook geen verzinsel. Wanneer hij ten dienste staat van de Overheid, de verzekeringen of de ziekenfondsen, zal de arts niet meer ten dienste kunnen staan van de patiënt, tenzij binnen de toegelaten limieten die hoofdzakelijk vastgelegd worden in functie van het budget waarvan het administratieve deel steeds groter wordt. De arts kan niet langer voor de patiënt opkomen om de zorgen te bekomen die hij nodig heeft.

Sommigen onder jullie zouden de uitbreiding naar alle chronische zieken willen. Zij hebben dit nochtans het minst nodig. Het is op ons initiatief dat zij een “franchise” genieten boven welk bedrag al hun zorgen terugbetaald worden ( dit is de zgn. maximumfactuur geworden). Bovendien betalen zij hun raadpleging bij de huisarts met de terugbetaling van de vorige raadpleging waar ze dan enkel nog het remgeld moeten bijleggen.

Het beleid van de BVAS is steeds gericht op de opwaardering van de raadpleging van de huisarts zodat hij de nodige tijd aan zijn patiënt kan besteden en op het kunnen vervangen van de kwantiteit van de verstrekkingen door kwaliteit.

Steeds hebben wij deze kwaliteit gepromoot, meer bepaald via de accreditering die de continue medische vorming inhoudt maar ook door het overleg tussen artsen (en binnenkort tussen artsen en apothekers) over de kwaliteit van de zorgen en hoe deze permanent te verbeteren door het creëren van een dynamiek in die zin.

De derdebetaler ontneemt tegelijk de arts en de patiënt van zijn verantwoordelijkheid door zowel het aanbod als de vraag te verhogen en breekt dus hetgeen werd bereikt is geleidelijk weer af.

De situatie in Duitsland, waar de artsen integraal een regeling “derdebetaler zonder remgeld” hanteren, toont duidelijk de perverse gevolgen – in vergelijking met het Europese gemiddelde, gaan de patiënten er tot zesmaal meer naar de arts, maar ik zou eraan toevoegen dat een raadpleging veel minder lang duurt.

Ik heb ten volle begrip voor de verzuchting van de patiënten naar kosteloze zorgen, maar zij moeten ook aan de gevolgen denken. Ze mogen niet naïef zijn ten aanzien van de intenties van de ziekenfondsen die zich profileren als syndicaat van de patiënt.

U weet dat de BVAS ze verdedigd heeft. Het is duidelijk dat ieder zijn rol te spelen heeft, maar laat u niet misleiden door een systeem dat als doel heeft de ziekenfondsen nog meer macht te geven.

Met vriendelijke groeten,

Dokter Roland LEMYE

Ondervoorzitter