Oude wijn in nieuwe zakken: column Artsenkrant van Dr. Geysenbergh
Deze week was het ballonnetje het verdwijnen van de solohuisarts. En alhoewel ik, solowerkend huisarts, niet meteen van plan ben om plotsklaps te verdwijnen, maak ik me toch zorgen om de teneur van dergelijke communicatie.
Dat jongere collega's niet meer alleen beginnen doch bij voorkeur aansluiten in een groepspraktijk is een open deur intrappen. Argumenten daarvoor lijken zeer evident: betere work/life balans, meer omkadering en veronderstelde gelegenheid tot overleg. De manier van communiceren van de minister suggereert echter geen vrije keuze van de arts, maar een opgelegd carcan van overheidswege. Dit bovendien vanuit de veronderstelling dat de zorg in het ene model beter is dan in het andere. Er is echter geen evidentie die dit laatste ondersteunt.
Men gaat abusievelijk uit van het feit dat enkel in het model dat multidisciplinariteit aanmoedigt, overleg en samenwerking plaatsvindt. Niets is echter minder waar, ook in een kleinschalig initiatief vindt dagdagelijks overleg plaats; met collega-specialisten, met verpleegkundigen, met apothekers enzovoort. Het is niet omdat er vergaderd wordt dat er overlegd wordt, en het is niet omdat er overlegd wordt, dat dat per se in een vergaderzaal moet.
Als men veronderstelt dat er vergaderd moet worden om samen te werken, dan zal men dat moeten smeren met centjes die niet gebonden zijn aan een consult of huisbezoek. Ziedaar ook het pleidooi voor verdere forfaitarisering. Gevolg is wel dat er nog minder tijd overblijft om contact te hebben met de patiënt, waardoor men aan taakdelegatie wil doen. Bloedafnames en uitstrijkjes bij de verpleegkundige, vaccineren door de apotheker (waarbij de minister nu pas heeft ingezien welke fundamentele rol de apotheker speelt in ons gezondheidszorgsysteem). Uiteindelijk blijft de huisarts zitten met de ondankbare rol van dossiermanager en vergaderaar. Of nee, banale klachten mogen ook nog. Dit tegen de achtergrond van een teruglopend aantal FTE en een vergrijzende bevolking.
Dat men verbetering tracht na te streven is goed, en dat daarvoor verandering nodig is en sommige heilige huisjes gesloopt moeten worden is best wel aanvaardbaar. Maar elke verandering jaagt ook mensen weg. En deze New Deal zou wel eens veel mensen kunnen wegjagen.
U kan de volledige column van Dr. Geysenbergh nalezen in Artsenkrant nr. 40 d.d. 06.10.2022.
Dr. Stijn Geysenbergh is huisarts en bestuurslid van het Vlaams Artsensyndicaat afdeling Antwerpen, Limburg en Vlaams-Brabant. Geregeld geeft hij zijn opinie in zijn column in de Artsenkrant.